Zoiets begint met een vrij bruuske beslissing. Eerder dit jaar, toen de huizenmarkt nog redelijk overspannen was, kwam er een appartement te koop dat wij graag wilden hebben. Dus dan is het snel beslissen, flink bieden en niet twijfelen. Gelukkig hadden we nog een half jaar de tijd om aan het idee te wennen en om alle benodigde acties te ondernemen. Aan de ene kant de opbouw van het appartement zoals wij het willen hebben. Anderzijds de ‘afbouw’ van onze huidige woning. 25 jaar historie gaat door onze handen. Van sommige zaken vraag je je af waarom je die in vredesnaam bewaard hebt, andere dingen bekijk je nog éénmaal met weemoed voordat je ze een goed onderkomen geeft. Het gaf een goed gevoel om hier geleidelijk stappen in te zetten.
Wat zeker helpt is voldoende tijd te nemen om aan veranderingen te wennen en zelf vorm te geven.
Ik voel me ook goed bij deze geleidelijke transitie. De keuzes over de inrichting en de meubels laten we wachten tot we er wonen en een beter beeld hebben over wat bij onze wensen en ons gebruik van de ruimte past. Parallellen met wat er nu gebeurt in de samenleving en politiek dringen zich hierbij op. Soms zijn harde keuzes nodig, zoals over de klimaatrisico’s of ons pensioensysteem. Wat dan niet helpt is keuzes uitstellen, geitenpaadjes zoeken of gemaakte keuzes in twijfel trekken. Wat zeker helpt is voldoende tijd te nemen om aan veranderingen te wennen en zelf vorm te geven. En tenslotte om, waar nog niet besloten over hoeft te worden, de ruimte te nemen om opties open te houden. In het verleden zijn we hier in Nederland zeker in geslaagd, denk aan de verhoging van de AOW-leeftijd of de wijzigingen in de hypotheekrenteaftrek. Nu lijkt dat allemaal veel moeilijker te gaan en dat heeft zeker te maken met de politieke versplintering. Met z’n tweeën over de aankoop van een huis beslissen is duidelijk eenvoudiger.
Ik heb dan ook bewondering voor actuarissen die in maatschappelijke en politieke discussies hun stem laten horen. Laten we er daarbij voor waken om niet de al gemaakte keuzes te blijven (her)onderzoeken, maar de opties, kansen en risico’s in de weg voorwaarts te duiden.
NB. Voor wie denkt dat twijfelen aan de overheid van recente datum is, bij de zoektocht op internet kwam ik dit artikel van de Nationale ombudsman tegen uit 2010, Leve de weg der geleidelijkheid.
Deze blog is op persoonlijke titel geschreven.
