Wij woonden ruim 19 jaar op een fijne plek in Amsterdam. Op een dag besloten wij dat het tijd werd voor iets anders en recent zijn wij verhuisd naar een nieuwe mooie stek iets verderop. Het leek mij een goede gelegenheid alleen dat mee te nemen wat echt waardevol is. Met die mindset ben ik aan de slag gegaan.
Maar hoe bepaal je wat echt belangrijk voor je is? Dat je het regelmatig gebruikt? Dat je er goede herinneringen aan hebt? Dat het je gelukkig maakt? Deze vragen heb ik mijzelf gesteld. En daarna heb ik dozen vol boeken en lp’s weggebracht naar de kringloopwinkel en kennissen blij gemaakt met kleding, cd’s en bordspelen. Voor de zekerheid iets bewaren voor als één van de kinderen uit huis gaat…. Forget it! De nieuwe generatie zoekt het zelf wel uit, die zit niet te wachten op oude potten en pannen. En dan de herinneringen. Een paar studieboeken, lagere schooltekeningen, agenda’s en krantenknipsels is echt voldoende. In dit digitale tijdperk maak je een foto in een bewaarmapje. Alles bij elkaar een mooi keuzeproces.
Als je ruimte wil maken voor een betere toekomst, moet je stevige keuzes maken om het verleden los te laten.
Eenmaal over naar de nieuwe woning en het selectieproces begint bij het uitpakken opnieuw. Woordenboeken die toch wegkunnen en lampen die niet passen in het nieuwe interieur. Hoewel ik mij nooit heb verdiept in de filosofie van de Japanse opruimgoeroe Marie Kondo, ervaar ik wel hoe fijn het is als alles een duidelijke plek heeft. Wat blijft geeft voor ons de essentie weer. Die duidelijkheid schept vooral ruimte - fysiek en mentaal -, maakt je wendbaarder en geeft een gevoel van vrijheid.
Zou het helpen als wij ook met deze mindset kijken naar de pensioentransitie? Welke onderdelen zijn echt belangrijk om mee te nemen? Solidariteit, risicodeling? Wat maakt deelnemers gelukkiger? Met andere woorden: eerst begrijpen hoe het zit en dan een zo hoog mogelijke kans op behoud van koopkracht en zo stabiel mogelijke uitkering. En, wat willen of kunnen we loslaten? Complexiteit van rekenrentes en dekkingsgraden? Of het bestaande maatwerk als dat geen waarde toevoegt? Ik hoop dat de beslissers in Den Haag in de komende spannende weken op deze wijze naar dit dossier kunnen kijken. Zodat deelnemers en gepensioneerden straks ervaren hoe het nieuwe stelsel in essentie beter is: de goede dingen uit de oude situatie bewaard, alles op een duidelijke plek en ruimte voor de toekomst!
Deze blog is op persoonlijke titel geschreven.
