Dit heeft grote gevolgen voor de te verwachten rendementen op spaarrekeningen en andere beleggingsmogelijkheden. De spaarder heeft het nazien. Paradoxaal kan de spaarder zelfs de huidige inflatie niet compenseren, waardoor hij elke dag een beetje aan koopkracht verliest.
Belangrijker is misschien de opheffing van het rente-op-rente effect voor de jonge generatie. De effecten van vervroegde aflossing zijn veel kleiner dan in het verleden en er moet duidelijk meer geld opzij worden gezet, om hetzelfde uitkeringsbedrag in de inactieve fase van mensen te bereiken. Dit betekent, dat jonge mensen gedurende hun actieve beroepsleven duidelijk meer consumptie moeten opgeven ten gunste van de financiering van de inactieve fase. De politieke vraag is natuurlijk wie deze onaangename boodschap wil overbrengen. Immers de financiering van de actieve fase raakt niet alleen onder druk door de extra aflossing (die nu graag vergeten wordt bij een lage rente).
Solidariteit is hier gevraagd in het bijzonder ook onder de gepensioneerden onderling. Hier is wat mij betreft dus leiderschap gevraagd.
Het is evident, dat in het omslagstelsel van de AOW niet alleen wordt gekeken naar de huidige betalers. De uitgekeerde AOW-bedragen moeten ook herijkt worden. De huidige actieve betalers (en zeker de jongeren onder hen) kunnen de last niet alleen dragen en ook nog voor zichzelf zorgen. Naar mijn mening blijft bijna niets anders over dan de tering naar de nering te zetten en zodoende ook de uitkeringen te verlagen. Solidariteit is hier gevraagd in het bijzonder ook onder de gepensioneerden onderling. Hier is wat mij betreft dus leiderschap gevraagd.
Wie gaat de boodschap brengen? De politiek? Dat wordt lastig, want zulke boodschappen zijn niet optimaal voor een herverkiezing. De wetenschap? Of zijn het de actuarissen?
Deze blog is op persoonlijke titel geschreven.
