Op je handen zitten...

Blog •

Het is op de ‘groei-boerderij’ een drukte van jewelste. In deze periode worden er normaliter zo’n 70 lammeren geboren. Een belangrijke maar ook intensieve periode in onze bedrijfsvoering.

Op je handen zitten...

Hoe zorg je ervoor dat het nieuwe leven zich kan aandienen, en dat je tegelijkertijd overzicht en rust organiseert? Hoe kun je als boer, als schaapherder, maar ook als leider, als manager (of als vader, als moeder) in de drukte van de dag, toch nog zoveel mogelijk op je handen zitten? Na een nacht vol bevallingen schreef ik er een gedicht over. Het heeft als titel: ‘een hele bevalling’.

De kudde. Bepaalt.

De ooi. Dient zich aan.

De schaapherder. Maakt mogelijk.


De kudde. Bepaalt. En staat toe.

De ooi. Is klaar. En stapt vooruit.

De schaapherder. Haalt het hek weg.


De kudde. Staat toe. Maakt ruimte.

De ooi. Vind de lege ruimte

De schaapherder. Dimt het licht.


De kudde. Is verbonden.

De ooi. Loopt wat rond.

De schaapherder. Staat toe.


De kudde. Herkauwt.

De ooi. Vindt haar eigen plek.

De schaapherder. Vult de ruiven.


De kudde. Herkauwt. Stug door.

De ooi. Staat op. Gaat liggen. Staat weer op. Gaat weer liggen.

De schaapherder. Legt een paar hooibalen klaar.


De kudde. Kijkt. Laat het gebeuren.

De ooi. Perst. Kreunt. Perst. Kreunt.

De schaapherder. Vult een emmer met drinkwater.


De kudde. Kijkt met aandacht. Houdt afstand.

De ooi draait. Eerste vlies knapt. Het natte stro kleurt rood.

De schaapherder. Bukt. Om het beter te zien.


De kudde. Gaat liggen. Rustig.

De ooi zet door. Twee kleine hoefjes melden zich. Een snuitje. Gevlekt.

De schaapherder. Ziet dat het goed is.


De kudde. Blijft ook alert. Het leidschaap neemt kijkje.

De ooi. Kreunt een laatste keer. Het lam glibbert eruit. Spartelt in haar eigen vocht.

De schaapherder. Leunt achterover.


De kudde. Staat in een kring om haar heen. De ooi is nu kwetsbaar...

Het lam. Haalt adem. Wordt drooggelikt. De ooi slobbert wat water. Pakt plukje hooi.

De schaapherder. Dommelt even weg.


Wat valt je op in dit gedicht? Herkenbaar? Kun je er iets mee? Kun je bijvoorbeeld als je een erg volle agenda hebt en het gevoel hebt dat je te vaak achter de feiten aanloopt, kun je dan eens de regie bij de ander neerleggen? De ander meer eigenaarschap geven? En dat je dan vraagt wat er nog van jou als leidinggevende nodig is? Ik heb zelf de ervaring dat als je de omstandigheden wijzigt, dat er dan als bijna vanzelf nieuwe groei kan komen. Maar… dat vraagt dan wel dat we heel actief (!) even op onze handen moeten kunnen zitten. Succes!


Deze blog is op persoonlijke titel geschreven.

Over de auteur

Paul Bos

Oprichter/eigenaar BoerBos, begeleidt bestuurders, leiders en vakmensen bij cultuurveranderingen en natuurlijk leiderschap.