Nauwelijks was het jaar 2017 begonnen of de inflatie ging wereldwijd omhoog. In februari passeerde de inflatie in Duitsland bijvoorbeeld de grens van 2%. Het verloop van de inflatie is in de bovenstaande grafiek af te lezen.
De belangrijkste oorzaken voor de snel toenemende inflatie liggen voornamelijk in prijsstijgingen in de energie- en voedingssector. Dat treft dus iedereen. Met interesse heb ik dan ook privé en beroepshalve de reactie van Mario Draghi, president van de Europese Centrale Bank (ECB), gevolgd. Economisch was te verwachten dat het speelveld voor het quantitative easing programme kleiner zou uitvallen en rentestijgingen binnen handbereik zouden komen. Draghi stelde echter, dat de inflatie in belangrijke kerngebieden nog niet hoog genoeg was. Dat heeft echter wel een aantal neveneffecten:
1. Spaarders worden met duidelijke negatieve rendementen geconfronteerd
2. Conservatieve beleggers bereiken eveneens geen adequate rendementen meer
3. Pensioenfondsen bereiken hun ambities niet meer en moeten hun beleggingsbeleid noodgedwongen aanpassen.
Het is ogenschijnlijk niet meer zinvol te sparen voor later. Het is beter het geld uit te geven.
Deze neveneffecten zijn toxisch, omdat economisch verstandig handelen de facto afgestraft wordt. Het is ogenschijnlijk niet meer zinvol te sparen voor later. Het is beter het geld uit te geven. Daar worden herinneringen aan de 20-er jaren van de vorige eeuw wakker. In Duitsland was toen sprake van een hyperinflatie. Het werk werd gedurende de dag onderbroken, het dagloon werd uitbetaald zodat men snel iets kon kopen, aangezien ’s avonds het geld niets meer waard was.
Waar verliezers zijn, zijn ook winnaars. Zo blijft het geld niet op de markt liggen. De vraag is echter wel wie de winnaars in dit geval zijn. Zijn het de landen en ondernemingen die boven hun stand hebben geleefd? Als de rente in Europa stijgt, leidt dat tot staatstekorten in Griekenland, Italië, Spanje en Portugal, die bovendien op de kapitaalmarkt niet meer gedekt kunnen worden. Zeker voor Griekenland worden de komende maanden spannend, als de herfinanciering van staatsschuld op de planning staat.
Hoelang kan de ECB dit spel nog spelen? Hoelang tolereren mensen nog, dat hun spaargeld smelt als sneeuw voor de zon? In de verkiezingen werd hier – gelukkig! – nog geen ‘kapitaal’ uit geslagen. De explosiekracht van dit verschijnsel is echter groot, wellicht groter dan dat van een BREXIT. Nu kunnen we het nog overspoelen met een overdosis aan liquiditeit. Maar hoelang houden we dat nog vol?
Deze blog is op persoonlijke titel geschreven.
