Na een lange periode van netjes 1,5 meter afstand houden, geen handen geven en familieleden en vrienden niet omhelzen (laat staan kussen), leek het mij nu allemaal weer mogelijk.
Ik was nog wel enigszins terughoudend, maar merkte dat ik steeds meer terugging naar het oude normaal. Bij mijn ouders hield ik nog wel afstand, maar mijn (uitwonende) kinderen omhelsde ik weer. En mijn beste vrienden ook. Weer wat vaker naar kantoor en met meer mensen. Net iets minder aandacht voor de 1,5 meter.
En toen een loopneus, die ik aan de herfstperiode weet. Verder geen klachten, dus geen moment aan Corona gedacht. Mijn vrouw werd grieperig, deed een zelftest en ja hoor, positief. Dus ik ook testen, en ook positief. Voor de zekerheid een echte test bij de GGD gedaan, met hetzelfde resultaat. Samen in isolatie, in CoronaMelder de uitslag gemeld (de app werkt, een collega kreeg een melding), de andere contacten van de afgelopen dagen ingelicht en tot slot mijn zonden overdacht.
Dus had ik, terugkijkend, op sommige momenten wel iets voorzichtiger mogen opereren.
Allereerst het negeren van de betekenis van de beschermingspercentages van de Coronavaccinaties. Je bent niet 100% beschermd tegen het krijgen van het virus of het overdragen er van. Dus had ik, terugkijkend, op sommige momenten wel iets voorzichtiger mogen opereren. Bijvoorbeeld door bij mensen die (ook) minder afstand willen houden, de mogelijke consequenties te benoemen. Ik weet alleen niet of ontmoetingen leuker worden als je eerst statistische discussies met elkaar hebt over: 90% van de besmettingen vindt plaats op plekken waar geen QR-controles zijn (dus daar moet je extra voorzichtig zijn); de QR-code bespaart 30% aan besmettingen en ziekenhuisopnames (erg nuttig dus, maar geen 100%); mijd op een feest met QR-controle de gevaccineerden; massaal sneltesten voorkomt meer besmettingen, 2G voorkomt meer ziekenhuisopnamen (bron: het Volkskrant-artikel: Waarom de coronapas geen redding bracht (en of 2G wel gaat werken).
Ten tweede had ik natuurlijk last van een ‘confirmation bias’. Het gevoel dat we als samenleving nu voldoende beschermd waren, klonk mij als muziek in de oren. En elke mogelijkheid om weer naar theater, bioscoop, restaurant of café te gaan bevestigde dat beeld. Dus waarom nog in beperkingen denken!
Ik ga in elk geval zeker naar de eerstvolgende PE-bijeenkomst over statistiek, neem zelf de beschermingsmaatregelen weer goed in acht en ga anderen stimuleren dat ook te doen (inclusief vaccinatie). Tot slot heb ik zelf mijn lesje in gedragseconomie weer geleerd.
PS. Inmiddels zijn we al een paar weken verder en lijk ik gelukkig niemand aangestoken te hebben (weet ook niet van wie ik het gekregen heb) en is het bij de verkoudheid gebleven. Dus twee keer geluk gehad.
Deze blog is op persoonlijke titel geschreven.
